niedziela, 23 września 2012

inrō

 inrō czyli podręczne puzderko początkowo noszone przez arystokrację i warstwy bushi, później jednak najczęściej przez zamożnych mieszkańców. Dlaczego w pewnym momencie noszenie  inrō stało się takie popularne właśnie wśród tej warstwy?
Otóż w epoce Edo (1603-1868) rządy sprawowali szoguni z rodu Togukawa i właśnie na ten okres przypada największy rozkwit  inrō. Tokugawa Ieyasu (pierwszy z Edo) oparł swoją władzę na warstwie społecznej "nosicieli mieczy" czyli shi lub bushi (znani u nas pod nazwą samuraje). Mieszczanie podlegali władzy szogunatu i dlatego dekrety z bakufu (stolica rządów) regulowały prawie wszystkie dziedziny ich życia jak np. piętnowały próby uzewnętrznienia bogactwa przez coraz bardziej rosnącej w materialną siłę mieszczan. I jak to zwykle bywa- jestem bogaty więc czemu mam tego nie pokazać- starano się ten nakaz obejść różnymi sposobami. Jednym z nich było właśnie inrō. Jak? Bowiem restrykcje urzędowe, które zabraniały ozdabiania strojów i noszenia biżuterii nie miały odniesienia do przedmiotów użytkowych. 
I właśnie takim czymś było inrō. Niegłupie nieprawda? 
Ale czym tak właściwie było inrō?
In- oznacza pieczęć, a - puzderko. Pierwotnie było to "pudełko na pieczęcie i cynobrową pastę" (która służy do ich odciskania). Przechowywano tam także różnego rodzaju medykamenty, tytoń czy pieniądze i przybory do pisania. 
Oczywiście jak wiadomo, kobiece stroje czyli kimona nie mają kieszeni. Dlatego też inrō wkładano za pas obi. Mężczyźni za to zawieszali  inrō na jedwabnym sznureczku u pasa.
Jak widać na obrazku powyżej,  inrō składało się z kilku owalnych segmentów połączonych ze sobą sznureczkiem. Pozwalało to na przesuwanie poszczególnych przegródek do dołu i do góry oraz otwieranie puzderka na dowolnej kondygnacji. Przegródki musiały być idealnie do siebie dopasowane tak by przy ich stykaniu miejsce ich styku było jak najmniej widoczne. 
 Inrō wykonywano z wygładzonego drewna pokrytego laką (sok z drzewa lakowgo barwiony na czarno i czerwono najczęściej). Przedmiot pokrywa się laką i suszy w wilgotnym pomieszczeniu przed położeniem drugiej warstwy.inrō
Ścianki  inrō są zdobione różnymi dekoracjami (wiadomo, w końcu miało ono mówić o tym jaki majątek posiadamy). 
Jak widać nie tylko w Polsce wiedziano jak obejść rządowe przepisy.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz